Iedere reis die ik naar Italië maak is het weer zover… dan word ik verliefd. En niet zo’n beetje ook. Tot over mijn hart. Als ik geluk heb, gebeurt dat wel twee of drie keer per reis. Het is dat gevoel dat geboren wordt in je buik en uit fladdert door heel je lichaam. Ik kan er niets aan doen en me er tegen verzetten is zinloos, dus ik schreeuw het van de terra cotta daken. Ik verzin redenen om terug te komen bij deze liefde voor het leven en kleur de toekomst in. Ik weet ook exact wat we zullen eten en nog belangrijker… waar we dat gaan doen. Samen onder de olijfboom met uitzicht over het zacht glooiende heuvellandschap. Of ik dek onder een rijk bloeiende visteria in gedachte de tafel met antipasti en proef hoe de zon de tomaten heeft gekust. De zon gaat pas onder als ik er klaar voor ben en dan steek ik in de skyline alle lichtjes aan in dorpen ver vandaan. De Toscaanse Villa Donati, op het landgoed van Montestigliano – nabij de middeleeuwse stad Siena – is zo’n liefde voor het leven!
Recente reacties